Interessant artikel in Margriet 30 over het idee dat we zouden moeten stoppen met het opveoden van “lastige” kinderen. We zouden meer moeten kijken naar de wens die achter het moeilijk te hanteren gedrag schuilgaat. Meer in het algemeen zouden we moeten ophouden onze taak als ouders in te vullen met verwachtingen voor de toekomst van ons kind en meer moeten kijken naar het verlangen wat het kind zelf heeft. We zouden ook naar onszelf moeten kijekn: maken we problemen in de ouder-kindinteractie niet groter dan ze zijn? Als een kind bv. een extra snoepje wil, so what? Natuurlijk moeten we blijven duidelijke grenzen stellen waar het gaat om echt asociaal of gevaarlijk gedrag, maar laten we geen halszaak maken van ieder klein dingetje dat ons kind in onze ogen verkeerd doet. Als hij nu een extra snoepje krijgt, wordt hij echt later niet asociaal.
Ik herkende veel problemen die ouders bij hun kinderen zien in de psychiatrie. Sinds ik in Wolfheze verblijf, heb ik al een groot aantal discussies gevoerd over kleine dingetjes waarbij de verpleging erop stond dat ik iets zus of zo deed. Zo stond de verpleging erop dat ik mijn eigen brood smeerde (iets waar ik motorisch moeite mee heb). Mijn poging dit een keer te doen, mislukte en leidde vervolgens tot een discussie over dat ik niet hard genoeg probeerde en mijn toekomstdoel om samen met mijn man te gaan wonen, moest aanpassen als ik dit niet wou. Nou, als ik samen zou wonen, zou ik voorverpakte lunches kunnen nemen als mijn man naar zijn werk is.
Ik merk zelf dat de drang tot opvoeden en stimuleren bij verplegers mij ontzettend de keel uithangt. Ik word er opstandig van en, als dat me eenmaal is afgeleerd, word ik passief. In Margriet werd mooi omschreven wat we willen van onze kinderen: dat ze later een eigen veratwoordelijkheid nemen en een eigen wil hebben. Van psychiatrische patiënten willen we dat op papier ook. Helaas moet dit tegelijkertijd inhouden dat patiënten met minder hulp toekunnen. Ik vraag me soms af of men dit bereikt met de verschuiving van ondersteunen naar stimuleren, want een cliënt die alleen maar zichzelf en zijn huishouden verzorgt omdat de begeleider het zegt, is niet zelfstandig, en een huishoudelijke hulp is dan goedkoper.
Wat mij betreft moeten we op weg naar een psychiarie die op echt herstel van eigen verantwoordelijkheid en regie gericht is. Dit betekent dat sommige patiënten wat meer praktische ondersteuning nodig hebben, maar dit bespaart begeleiders de moeite en tijd om over ieder wissewasje het gevecht met de cliënt aan te gaan. We moeten af van het idee dat het hoogste doel van een patiënt is dat hij netjes zijn bed opmaakt en toe naar het idee dat patiënten zichzelf mogen en kunnen ontwikkelen tot verantwoordelijke mensen met regie over hun eigen leven.
Weblog Zorg en Welzijn 